اعتیاد به کار، اعتیادی است که ممکن است لذت بخش ولی خسته کننده و مشکل ساز باشد. به گونه ای که حتی عده ای این حالت را یک بیماری می دانند. آنها الزاماً عاشق کارشان نیستند ولی بدون کار نمی توانند ساعات خود را بگذرانند. آنها تصور می‌کنند که خودشان تنها کسانی هستند که می توانند این کار به خصوص را انجام دهند، و به دلیل افراط در کار، معتاد به کار به شمار می آیند. هر چند که اکثر موارد اعتیاد به کار در یک شغل با درآمد بالا همراه است، اما این حالت ممکن است در کسانی که به طرز افراطی به ورزش، موسیقی، هنر و مانند آن می پردازند هم صدق کند. این اصطلاح در بسیاری از موارد به اشتباه در مورد شخصیت افراد پر انرژی و پر تلاش به کار برده می‌شود که علاوه بر داشتن رابطه خوب با همکاران، لذت بردن از فعالیت‌های فاقد سود مالی، استراحت کافی و حضور مناسب در خانواده و جامعه، زمان زیادی را هم برای کار در نظر می‌گیرند. این افراد، اشخاصی نرمال هستند که تنها تفاوتشان با دیگران، برنامه‌ریزی صحیح درامور زندگی شخصی و شغلی است. فرد مبتلا به اعتیاد به کار، به شکلی رفتار می‌کند که تلاش برای خودش، خانواده و زندگی اجتماع خارج از کار، زیان آور است. این حالت به خستگی، نداشتن رابطه خوب با همکاران یا کم بودن زمان و انرژی برای زندگی خانوادگی، دوستان، سرگرمی ها و فعالیت های دیگر منجر می‌شود.
اگر چه واژه اعتیاد به کار به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد ولی تحقیقات تجربی کمی جهت بهبود و افزایش درک افراد از این پدیده صورت گرفته است و اتفاق نظر روی معنی و ابعاد آن وجود ندارد. اولین بار واژه معتاد به کار به وسیله آتس به کار گرفته شد. در نظر وی معتادان به کار افرادی هستند که نیاز به کار در آنها به حدی زیاد و افراطی است که ممکن است خطری جدی برای سلامتی، شادی فردی، روابط درون فردی و وظایف و نقشهای اجتماعی آنها بوجود آورد؛ چرا که تعهد غیرمعقولی به کار بیش از حد دارند و زمان بسیار زیادی را به طور دلخواه و درونی به فعالیت های کاری اختصاص می دهند. اعتیاد به کار با پر کار بودن متفاوت است، افراد پر کار، کار را به عنوان چیزی واجب انجام می‌دهند و گاه آن را یک وظیفه ارضاکننده می دانند ولی معتادان به کار، کار خود را به عنوان جای امن در نظر می گیرند که می توانند در حین انجام آن از احساسات و تعهدات ناخواسته خارج از کار دور شوند. افراد پر کار می دانند چگونه و در چه زمانی محدوده ای برای کار خود قائل شوند تا بتوانند به طور مناسب در کنار خانواده و دوستان حضور یابند ولی کار برای معتادان به کار بالاترین اهمیت را در فهرست امور زندگی دارد و به خاطر الزامات کار نمی توانند زمانی به خانواده و دوستان اختصاص دهند. به طور کلی اعتیاد به کار مربوط به صرف کردن زمان زیادی از وقت در کار است؛ یعنی درگیری شناختی مداوم به همراه فکر به کار در طی اوقات فراغت. از نظر فیزیولوژیکی نیز معتادان به کار در مواجهه با ضرورت ها و موقعیت های سخت شغلی، ترشح اعتیاد آور آدرنالین را تجربه می کنند ولی افراد کوشا و پرکار چنین حالتی ندارند. همچنین افراد کوشا و پر کار می توانند اشتیاق خود به کار را از بین ببرند ولی معتادان به کار نمی توانند دست از کار بکشند. آنها حتی در بازی گلف و دیدن نمایش در مدرسه فرزند خود، باز هم فکرشان درگیر مسایل و مشکلات کاری است.
به منظور اندازه گیری و ارزیابی اعتیاد به کار می توان از پرسشنامه اعتیاد به کار اسپنس و رابینز (۱۹۹۲) استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۰ گویه می باشد. روایی و پایایی این پرسشنامه در سال ۱۳۸۷ مورد تأیید قرار گرفته است.
