انعطاف پذیری فناوری اطلاعات به عنوان توانایی زیرساخت‌ها جهت پشتیبانی دامنه وسیعی از سخت افزار‌ها، نرم افزار‌ها، و دیگر فناوری‌ها می باشد که به سهولت می‌توانند در کل چارچوب تکنولوژِکی منتشر شده تا هر نوعی از اطلاعات، داده، متن، صدا، عکس، تصویر، را در هر‌جایی در داخل سازمان و ماورای آن توزیع کنند و از طراحی، توسعه و پیاده سازی برای عدم تجانس نرم افزار‌های کاربردی کسب و کار پشتیبانی کنند. انعطاف پذیری فناوری اطلاعات عموما به سه دسته یکپارچگی، چودمانی و انعطاف پذیری پرسنل فناوری اطلاعات معرفی شده است(چوی و همکاران، ۲۰۱۵). انعطاف پذیری فناوری اطلاعات بخشی از فناوری اطلاعات می باشد، شاخه ای از فناوری است که با استفاده از سخت افزار، نرم افزار و شبکه، دریافت و پردازش داده را در جهت ذخیره سازی، انتقال، مدیریت و کنترل امکانپذیر میسازد (احمدی، ۱۳۹۷).
انعطاف پذیری فناوری اطلاعات یک نوع قابلیت سازمانی است که می تواند فعالیت‌‌‌ها و فرآیند‌های کاری را از طریق مرتب کردن و گرد هم آوردن سایر منابع که داری اهمیت هستند حمایت کند (وارد و هالند، ۲۰۰۴) و برای تشخیص و استقرار منابع مبتنی بر فناوری اطلاعات یا دیگر منابع و قابلیت‌‌ها مؤثر است. به اشتراک گذاری اطلاعات باعث نگاه به جلو شرکت‌‌ها، بهبود برنامه ریزی تولید، مدیریت موجودی و توزیع می‌شود. این همکاری بر اثر وجود یک سیستم مؤثر و کارآمد فناوری اطلاعات تسهیل می شود (لی و ساساکی، ۲۰۱۸).
به منظور بررسی انعطاف پذیری فناوری اطلاعات می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۵ گویه می‌باشد که از پژوهش معتبر سراف و همکاران (۲۰۰۷) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۷ مورد تأیید قرار گرفته است.
