برندگرایی را می توان به عنوان نوع خاصی از گرایش به بازاریابی تعریف کرد که بر طبق ارتباط زیاد با خلق برند توسط مدیریت ارشد، متمایز می گردد و نیز نشان دهنده رویکردی نظام مند برای مدیریت برند است. برندگرایی عامل محرکی برای شرکت های برند مدار است که ایجاد برند را به عنوان یک موضوع مهم در تمامی تصمیمات و جهت گیری های تجاری خود دنبال می کنند. این اصطلاح بر به کارگیری آمیخته بازاریابی و منابع انسانی جهت تثبیت برند و ایجاد تمایز در اذهان مشتریان تاکید می کند. برند گرایی فکر یا عقیده ای است که مسیر حرکت شرکت را مشخص می کند. برند گرایی را به عنوان سنگ بنای کسب مزیت رقابتی در بازار هدف بیان کرده اند. در واقع مرحله اول از کسب مزیت رقابتی، برند گرایی است. شرکت هایی که به دنبال برند گرایی هستند باید دائما به برند و مدیریت برند توجه کرده و سعی کنند که برندی بهتر از رقبا و متمایز از آن چه که آنها ارائه می کنند، را در ذهن مصرف کنندگان خلق کنند. با استفاده از برندها به عنوان نقطه آغازین در تدوین استراتژی شرکت، برند گرایی را می توان به عنوان یک پیش شرط در نظر گرفت و نیز برندهایی که به خوبی تثبیت شدهاند میتوانند توانایی شرکتها برای رقابت و نیز رشد و سود دهی را افزایش دهند. برند گرایی بدین ترتیب یک گزینه استراتژیک است که میتواند مزیت رقابتی شرکتها را تعیین کند و ماحصل آن بهبود بقای آتی در بلند مدت است.
به منظور سنجش برندگرایی یا برند محوری می توان از پرسشنامه ۵ گویه ای توسعه داده شده توسط وونگ و مریلیس (۲۰۰۸) استفاده کرد. روایی و پایایی این پرسشنامه در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
