بیگانگی شغلی: از لحاظ تاریخی بیگانگی کاری و شغلی، متغیری است که از جانب نظریه پردازان و محققان رشته های علمی مختلف مورد توجه و پژوهش قرار گرفته است . از نظر محتوایی بیگانگی کاری حالتی روانشناختی است که طی آن فرد گسست روانی تعمیم یافته ای را نسبت به تصویر خود و روابط اجتماعی اش در داخل و خارج از محیط کار تجربه می کند (بانایی و ریسل، ۲۰۰۷). بانایی و ریسل (۲۰۰۷) بیان داشته اند که پژوهشگران و نظریه پردازان مختلف ابعاد متفاوتی را برای بیگا نگی کاری و شغلی گزارش نمودهاند. دو بعد بسیار معروف و شناخته شده این ابعاد، بیگانگی شخصی (گسست روانی و ذهنی از خود) و بیگانگی اجتماعی (گسست اجتماعی از دیگران) است. در واقع بیگانگی شخصی و اجتماعی در محیط کار، یک تجربه پدیدارشناختی (مبتنی بر احساسات و ادراکات شخصی) مبتنی بر گسست عمیق در احساسات نسبت به خود و در برقراری روابط اجتماعی است. گسست عمیق مورد اشاره، بر احساس ناتوانی، بی معنایی و بیزاری از خود همراه با انزوای اجتماعی متمرکز است. بطور خلاصه بیگانگی کاری شامل ناتوانی، فقدان کنترل شخصی بر وقایع زندگی، احساس بی معنا بودن فعالیتهای کاری و اجتماعی و احساس بیارزشی، مشتمل بر احساس حقیر شمردن خود، نفرت از کارها و عدم دلبستگی به امور است (بانایی و ریسل، ۲۰۰۷).
به منظور سنجش بیگانگی شغلی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۸ گویه و دو بعد بیگانگی شخصی و بیگانگی اجتماعی می‌باشد که از پژوهش معتبر ورمن و همکاران (۱۹۸۱) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۰ مورد تأیید قرار گرفته است.
