اختلال تجزیه‌ای در روانپزشکی به‌صورت یک مکانیسم دفاعی ناخودآگاه تعریف می‌شود که در طی آن گروهی از فرآیندهای روانی یا رفتاری از مابقی فعالیت روانی فرد جدا می‌شود. اختلالات تجزیه‌ای شامل این مکانیسم‌ها هستند که در آنها در یک یا چند کارکرد روانی مانند حافظه، هویت، ادراک، هشیاری یا رفتار حرکتی گسست ایجاد می‌گردد. این گسست ممکن است به‌صورت ناگهانی یا تدریجی بروز کرده و به‌شکل گذرا یا مزمن باشد. علائم و نشانه‌های تجزیه اغلب بر اثر یک ضربه روانشناختی ایجاد می‌شود.
به منظور سنجش اختلال تجزیه ای می‌توان از مقیاس تجربیات تجزیه ای (DES) استفاده کرد. این مقیاس در سال ۱۹۸۶ توسط برنشتین و پونتام ساخته شد. این مقیاس معمولاً برای اندازه‌گیری تجربیات تجزیه‌ای در نمونه‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گرفت. مقیاس مذکور یک ابزار خودسنجی و غربالگری است که فراوانی تجربیات تجزیه‌ای را می‌سنجد. این مقیاس شامل ۲۸ تجربه تجزیه‌ای است و آزمودنی‌ها باید پاسخ گویند که آیا در زندگی روزانه خود این تجربیات را داشته‌اند یا خیر. روایی و پایایی این پرسشنامه تأیید شده است.
