تناسب فرد-سازمان عاملی کلیدی در حفظ و نگهداری نیروی کار انعطاف پذیر و متعهدی است که برای کسب مزیت رقابتی در دنیای کنونی اهمیت بسیاری دارد. ریشه تناسب فرد-سازمان به ایده تام (۱۹۷۱) باز میگردد که بر اساس آن، افراد در سازمان‌هایی بیشتر موفق می‌شوند که بیشتر با شخصیتشان سازگار باشد. تناسب فرد-سازمان به عنوان تناسب میان مجموعه ارزشهای فرد و سازمان تعریف شده و با توجه به رویکرد ارزش محور و در نظر گرفتن جنبه های نظری فرهنگ سازمانی تحلیل می شود. از نظر حامیان نظریه تناسب فرد- سازمان، نگرشها، رفتارها و سایر نتایج سطح فردی، حاصل تلاش های تنها فرد یا سازمان نیست، بلکه از رابطه بین این دو به وجود می آید.
تناسب فرد- سازمان اغلب بر اساس سازگاری ارزشی و سازگاری هدف مفهومسازی می شود. سازگاری ارزشی به شباهت ارزشهای فرد و سازمان اشاره دارد. فردی که ارزشهایش با ارزشهای سازمان سازگار باشد، نگرش مثبت تری نسبت به سازمان و تمایل بیشتری برای ماندن در آن خواهد داشت. از سوی دیگر، سازگاری هدف به میزان شباهت اهداف فرد در مقایسه با اهداف سازمان اشاره دارد. شباهت اهداف فرد با سازمان باعث می شود افراد بیشتر مجذوب سازمان گردند، زیرا تحقق اهداف خود را در گروه تحقق اهداف سازمان خواهند دانست.
کارکنانی که تناسب بیشتری با سازمان خود دارند، خواسته ها و نیازهای سازمان را بهتر درک می کنند؛ زیرا هنجارها و ارزشهایشان تا حد زیادی با هنجارها و ارزشهای سازمان در تناسب است. آنان همچنین با احتمال بیشتری ارتباطات بهتری با دیگر اعضای سازمان خواهند داشت. سازگاری میان ارزشها و اولویتهای فردی با ارزشها و اولویتهای سازمانی، زندگی کاری شادتری را فراهم آورده و بر هویت سازمانی، رضایت شغلی، تعهد هنجاری، عملکرد شغلی و تمایل فرد به ماندن در سازمان تاثیر می گذارد.
به منظور ارزیابی تناسب فرد-سازمان می توان از پرسشنامه ۴ گویه ای کیبل و جاج (۱۹۹۷) استفاده کرد. روایی و پایایی این پرسشنامه در پژوهشی در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
