خودکارآمدی مدرس (Teacher’s Self-Efficacy)، عبارت است از میزان باور مدرس به این که او میتواند روی رفتار و موفقیت تحصیلی یادگیرندگان، خصوصاً یادگیرندگان دارای مشکل و دارای انگیزه پایین تأثیر داشته باشد. خودکارآمدی مدرس دارای دو بعد است که شامل: خودکارآمدی شخصی تدریس یعنی باور مدرس به مهارتهای خود در تدریس و خودکارآمدی عمومی تدریس که به باور مدرس به توانایی خود در تأثیر و غلبه بر عوامل زمینه‌ای دانشجویان اشاره دارد که میتواند بر موفقیت تحصیلی آنان تأثیر داشته باشد.
“مقیاس حس خودکارآمدی مدرس” توسط کوهلر (۲۰۰۶) طراحی شده و یک ابزار خودگزارشی می‌باشد، که شامل ۱۸ عبارت در چهار بعد کارآمدی برای به کارگیری دانشجویان، کارآمدی برای راه کارهای آموزشی، کارآمدی برای اداره کلاس و کارآمدی برای تعامل با دانشجویان دارای شرایط خاص است (کوهلر، ۲۰۰۶). روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
