خودتاب آوری همان درک و آگاهی فرد از اینکه میتواند بهطور موفقیتآمیزی با خطرات و وقایع فشارزا مقابله کند و بهواسطۀ خودکنترلی مناسب، اختلال رفتاری – هیجانی خاصی را بروز ندهد (جان و لی، ۲۰۱۷). افراد با ویژگی خودتاب آوری نسبت به تجارب جدید پذیرا هستند و توانایی زیادی در حل مسئله دارند؛ به دلیل اینکه نگرش خوشبینانه و امیدوارانه نسبت به شرایط مختلف دارند و بهصورت فعال و مؤثرتری با شرایط فشارزا مقابله میکنند و اینکه وقتی با شرایط مبهم و یا جدید روبهرو میشوند، سطح بیشتری از انعطافپذیری و خودکارآمدی را نشان میدهند (جان و لی، ۲۰۱۷).
معرفی مقیاس خودتاب آوری اولین بار توسط کلاهنن (۱۹۹۶) به شکل مقیاس خودگزارشی ارزیابی تاب آوری از عبارات پرسشنامه روانشناختی کالیفرنیا CPI اقتباس شده و روی نمونه ای از زوج های فارغ التحصیل شده کالیفرنیایی اجرا شد. که نتایچ آن با عبارات CPI همبستگی داشت. بعدها جک بلاک مقیاس ارزیابی خودتاب آوری را با اقتباس از عبارات پرسشنامه چند مرحله ای شخصیت مینه سوتا (۱۹۵۱) MMPI2 و CPI طراحی نمود. بلاک و کرمن (۱۹۹۶) این مقیاس را به صورت مطالعه طولی روی گروهی از آزمودنی ها در دو نوبت یکبار در ۱۸ سالگی و بار دوم در ۲۳ سالگی آنها اجرا نمودند. این مقیاس مشتمل بر ۱۴ گویه است که پاسخ ها را در یک مقیاس ۴ درجه ای لیکرتی میسنجد و نمره گذاری آن از “هرگز کاربرد ندارد” (۱) تا “خیلی زیاد کاربرد دارد” (۴) است. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۸۸ و ۱۳۹۷ مورد تأیید قرار گرفته است.
