خودشیفتگی به عنوان یک اختلال شخصیتی است که توسط ویژگی هایی از قبیل بزرگنمایی، نیاز به تحسین و عدم همدلی و… مشخص شده است. خودشیفتگی به عنوان تفاوت های فردی نسبتاً پایدار است که شامل بزرگنمایی، عشق به خود و غرور و برجسته کردن خود تعریف شده. خودشیفتگی در هر دو حالت روانشناسی و فرهنگی توصیف می شود. در سطح فردی، بر اختلال شخصیت دلالت می کند که به وسیله خود مبالغه آمیز توصیف شده و در سطح فرهنگی می تواند در فقدان ارزش های انسانی دیده شود. با توجه به اینکه خودشیفتگی یک متغیر شخصیتی مرتبط با میل به موفقیت نامحدود و قدرت میباشد جای تعجب نیست که بسیاری از افراد خودشیفته به دنبال موقعیت های مدیریتی برای ارضای نیاز خود به قدرت و شهرت می باشند. آنها قدرت بیشتری را نسبت به دیگران دنبال می کنند و احتمال بیشتری وجود دارد که به سطوح بالای سازمانی برسند.
برای سنجش خودشیفتگی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۳۹ گویه و ۷ بعد خودبسندگی، اقتدار، برتری جویی، خودنمایی، بهره کشی، خودبینی، محق بودن میباشد که از پژوهش معتبر شریفی (۱۳۹۴) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه مورد تأیید قرار گرفته است.
