خودنظم بخشی تحصیلی: اسوالندر و تائوب (۲۰۰۶) معتقدند که چنانچه دانش آموزان از فرایندهای خودنظم بخشی به خصوص نظارت بر فرایند خواندن استفاده کنند، می توانند به درک مطلب موثرتری در خواندن برسند. زیمرمن (۱۹۹۸) خودنظم بخشی را برحسب درجه ای که افراد به صورت فراشناختی، انگیزشی و رفتاری در فرایند یادگیری خودشان مشارکت فعال دارند، تعریف می کند و معتقد است که افراد تفکر، هیجان و رفتارشان را به وسیله ی خودنظم بخشی، کنترل می کنند و بدین وسیله به اکتساب دانش نایل می شوند. در جایی دیگر زیمرمن (۲۰۰۰) نقل می کند که خودنظم بخشی تنها یک عملکرد تحصیلی نیست، بلکه فرایند خود مدیریتی است که از طریق آن یادگیرندگان توانایی های ذهنی خود را به مهارت های تحصیلی مرتبط انتقال می دهند. بوکارتس و کرنو (۲۰۰۵) نشان دادند که راهبردهای یادگیری خودنظم بخشی تحصیلی برای بهبود پیشرفت تحصیلی و توانایی درک مطلب خواندن موثر است. این دو محقق معتقدند که خودنظم بخشی فرایندی پویا و تحولی است که در زمینه های مختلفی اتفاق می افتد. زیمرمن و ریزمبرگ (۱۹۹۷) شش عامل خودنظم بخشی را شناسایی کردند که بر پیشرفت تحصیلی تأثیر دارند، و باعث افزایش عملکرد تحصیلی می شوند این عوامل عبارتند از: انگیزه، روش های یادگیری، مدیریت زمان، محیط فیزیکی، محیط اجتماعی، بازبینی عملکرد. دانش آموزان برای بهینه کردن مطالعه خود باید همه ی ابعاد اصلی کارکرد خود را نظم دهند و این از طریق فرایندهای مختلفی صورت می گیرد.
به منظور سنجش و ارزیابی خودنظم بخشی تحصیلی دانش آموزان می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۳۱ گویه و ۴ خرده مقیاس تنظیم بیرونی، تنظیم درون فکنی شده، تنظیم مشخص شده و انگیزش ذاتی می‌باشد که از پژوهش معتبر رایان و کانل (۱۹۸۷) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در سه مطالعه در سال های ۱۳۸۹، ۱۳۹۰ و ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
