خودکارآمدی: خودکارآمدی به معنی اطمینان و باور فرد نسبت به توانایی‌های خود در کنترل افکار، احساس ها، فعالیت‌ها و نیز عملکرد مؤثر او در موقعیت های استرس زا می باشد (کاپرارا و همکاران، ۲۰۰۲). خودکارآمدی باورهای شخصی درباره قابلیت هایی برای سازماندهی و اجرا دوره های عمل مورد نیاز برای مدیریت موقعیتهای که در آینده پیش خواهد آمد، است (بندورا، ۲۰۰۰). مفهوم خود کارآمدی از نظریه شناختی-اجتماعی، بندوار مشتق شده است که به باورها یا قضاوت های فرد نسبت به توانایی های خود در انجام وظایف ومسولیت ها اشاره دارد، نظریه شناختی-اجتماعی مبتنی بر الگوی علی سه جانبه رفتار، محیط و فرد است. این الگو به ارتباط متقابل بین رفتار، اثرات محیطی و عوامل فردی (شناختی، عاطفی و بیولوژیک) که به ادراک فرد برای توصیف کارکردهای شناختی اشاره دارد، تاکید می‌کند (یوسف وند، ۱۳۹۳)
به منظور بررسی خودکارآمدی در افراد می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۱ گویه و سه بعد خودکارآمدی اجتماعی، خودکارآمدی عاطفی، خودکارآمدی تحصیلی می‌باشد که از پژوهش معتبر موریس (۲۰۰۱) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
