خودگفتاری خودکار در ورزش: یکی از عوامل موثر بر نگرش و شخصیت ما چیزهایی است که در مورد خود به خودمان می گفتاریم. این گفتگوهای درونی چگونگی پاسخی است که ما به طور دورنی به آنچه برایمان رخ می دهد، می دهیم و آن تفکر، احساسات و عمل ما را تعیین می کند. با کنترل گفتگوی درونی خود می توانیم شروع به اثبات کنترل در تمام بخش های زندگی خود کنیم. روانشناسان یکی از انواع مهم گفتگوی درونی را که حالت تک گفتاری یا خودگفتاری دارد را تشخیص داده اند. در خودگفتاری، رفتارها و باورهای ما مورد ارزشیابی قرار می گیرند. پژوهشگران خودگفتاری را به گزارشگر یک مسابقه ورزشی تشبیه می کنند؛ که در باره موفقیت ها و شکست های بازیکنان اظهارنظر می کند و بازیکنان که اغلب صدای گزارشگر را نمی شنوند. آنچه افراد با صدای بلند یا آزام در ذهنشان به خودشان می گویند. این تعریف خودگفتاری دو جنبه مهم از خودگفتاری را برجسته می سازد. اول اینکه خود گفتاری می تواند به صورت نهانی و آشکار پدید آید. دوم اینکه خودگفتاری از اظهاراتی تشکیل می شود که به خودگفتاری به خود فرد و نه دیگران اشاره دارد (ادریسی، ۱۳۸۷).
به منظور بررسی خودگفتاری خودکار در ورزش می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۳۹ گویه و هشت بعد نگرانی، رهایی، خستگی بدنی، افکار نامربوط (جنبه منفی) و برانگیخته شدن، کنترل اضطراب، اعتماد و آموزش (جنبه مثبت) می‌باشد که از پژوهش معتبر تئودوراکیس و پاپائیانو (۲۰۰۸) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
