روابط ابژه ای: روابط ابژه بر درونی سازی، ساختار سازی و دوباره فعال شدن قدیمی ترین رابطه با ابژه دوتایی در فضای بالینی (انتقال و انتقال متقابل) تعریف می شود. نظریات روابط ابژه ای را می توان پیامد نظریه سائق فروید دانست. از آنجا که در متون مختلف و توسط نظریه پردازان متعدد این حوزه، اصطلاح روابط با ابژه، به گونه های مختلفی تعریف شده است، تعریف دقیق و جامع آن دشوار است.
اما در یک تعریف ساده، می توان گفت که منظور از روابط با ابژه، روابط بین شخصی است که بر ارتباط میان فرد با “خویشتن” با دیگران یا “ایژه” دلالت دارد. در میان تعاریف مختلف از روابط با ابژه، تعریفی که گرینبرگ و میچل (۱۹۸۳) ارائه می دهند، بدین شرح است که روابط با ابژه، در برگیرنده کنش های متقابل (تعاملات) شخص با افراد درونی و بیرونی (واقعی با تصوری) و همچنین روابط میان دنیای ابژه ای درونی و بیرونی آنهاست. براساس این تعریف ارتباط فرد با دنیای بیرونی یکی از کارکردهای روابط با ابژه است که در کنار انواع تظاهرات شناختی و عاطفی برخاسته از این ارتباط، موجب شکل گیری و توسعه پیوند میان فرد و دیگران می گردد. با توجه به این نکته که تظاهرات مذکور جنبه درونی یا ذهنی داشته به شکل قابل توجهی نحوه تعامل فرد با دیگران را متاثر می کند.
به منظور بررسی روابط ابژه ای می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۴۵ گویه و چهار زیر مقیاس های بیگانگی، دلبستگی نا ایمن اجتنابی، خودمیان بینی و بی کفایتی اجتماعی می‌باشد که از پژوهش معتبر بل (۱۹۹۵) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۷ مورد تأیید قرار گرفته است.
