سرمایه فکری: گالبرایس سرمایه فکری را به عنوان یک مجموعه کلی از توانایی ها، معلومات، فرهنگ، استراتژی، روند و شبکه های رابطه ای از یک سازمان که یک ارزش یا پیشرفت های رقابتی را ایجاد کرده اند و سازمان را در جهت دستیابی به اهدافش کمک می نماید، تعریف کرده اند. بروکینگ، سرمایه فکری را به عنوان دارایی های بازاری، دارایی های بشر محور، دارایی فکری و دارایی های زیر ساختاری تعریف می کند و معتقد است هنگامی که این دارایی ها با سایر منابع تولیدی سازمان ترکیب شوند، منجر به خلق ارزش می شود. عمده مطالعات انجام شده در مورد سرمایه فکری نتیجه گرفته اند که سرمایه فکری متشکل از سه نوع سرمایه می باشد که شامل: سرمایه انسانی، سرمایه ساختاری و سرمایه رابطه ای (مشتری) است (قنبرزاده، ۱۳۹۱: ۴۲).
به منظور بررسی سرمایه فکری می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۳۰ گویه و سه بعد سرمایه ساختاری، سرمایه انسانی و سرمایه رابطه ای می‌باشد که از پژوهش معتبر روس و همکاران (۲۰۰۲) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۱ مورد تأیید قرار گرفته است.
