امروزه ارزش شرکت ها تا حد زیادی تحت تأثیر دارایی های نامشهود است؛ به عبارت دیگر، دارایی های نامشهود یا سرمایه فکری شرکت ها، به دلیل نقش قابل توجه خود در دستیابی به مزیت رقابتی، از اهمیت خاصی برخوردار شده اند. در اقتصاد دانش محور کنونی، توجه به سرمایه فکری برای رقابتی ماندن ضروری است. سرمایه فکری سبز، به تمامی دارایی های نامشهود، دانش، توانایی ها و روابط در خصوص حفاظت از محیط یا نوآوری سبز، در سطوح فردی یا سازمانی یک شرکت اطلاق می شود. سرمایه فکری سبز در شرکت هایی که بر ثبات و پایداری خود از طریق انتقال دانش، توجه به مقررات محیطی، به کارگیری تکنولوژی های نوین، انجام بهترین عملیات و اِعمال ابتکارات به منظور دستیابی به هدف های شرکت تمرکز کرده اند، نقشی حیاتی ایفا می کند.
به منظور سنجش سرمایه فکری سبز می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۴ گویه و ابعاد سرمایه انسانی سبز، سرمایه ساختاری سبز و سرمایه رابطه ای سبز می‌باشد که از پژوهش معتبر چانگ و چنگ (۲۰۱۲) استخراج شده‌اند و روایی و پایایی آن در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
