سرمایه فکری: گالبرای سرمایه فکری را به عنوان یک مجموعه کلی از توانایی ها، معلومات، فرهنگ، استراتژی، روند و شبکه های رابطه ای از یک سازمان که یک ارزش یا پیشرفت های رقابتی را ایجاد کرده اند و سازمان را در جهت دستیابی به اهدافش کمک می نماید، تعریف کرده اند بروکینگ سرمایه فکری را به عنوان دارایی های بازاری، دارایی های بشر محور، دارایی فکری و دارایی های زیر ساختاری تعریف می کند و معتقد است هنگامی که این دارایی ها با سایر منابع تولیدی سازمان ترکیب شوند، منجر به خلق ارزش می شود. عمده مطالعات انجام شده در مورد سرمایه فکری نتیجه گرفته اند که سرمایه فکری متشکل از سه نوع سرمایه می باشد که شامل: سرمایه انسانی، سرمایه ساختاری و سرمایه رابطه ای (مشتری) است (قنبرزاده، ۱۳۹۱: ۴۲).
به منظور بررسی و ارزیابی سرمایه فکری در سازمان می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۲ گویه و سه بعد سرمایه انسانی، سرمایه رابطه ای و سرمایه ساختاری می‌باشد که از پژوهش معتبر لانگو و مورا (۲۰۱۱) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
