رفتار سازشی؛ رفتار سازشی یا سازگاری اجتماعی عبارت است از انطباق متوالی با تغییرات و ایجاد ارتباط بین خود و محیط به نحوی که حداکثر خویشتن را به همراه بهزیستی اجتماعی، ضمن رعایت واقعیت های اجتماعی امکان پذیر سازد. به این ترتیب سازگاری به معنای همرنگی با جماعت نیست. سازگاری به معنای شناخت این حقیقت است که هر فرد باید هدفهای خود را با توجه به چارچوب اجتماعی و فرهنگی تعقیب نماید.
به منظور بررسی سازگاری اجتماعی در مدرسه (رفتار سازشی) می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۱ خرده مقیاس: رفتار خشونت آمیز و مخرب، رفتار ضد اجتماعی، رفتار طغیانی، رفتار غیر قابل اعتماد، کناره گیری، رفتار قالبی (ثابت) و اطوار عجیب، رفتارهای اجتماعی نامناسب، عادات صوتی ناپسند، عادات ناپسند یا عجیب، گرایش بیش فعالی و آشفتگیهای روانی، ۳۸ زیرمجموعه و ۲۶۰ سؤال می‌باشد و از پژوهش معتبر لامبرت و همکاران (۱۹۷۴) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در چندین پژوهش داخلی مورد تأیید قرار گرفته است.
