شادمانی نوعی ارزشیابی مثبت است که فرد از خود و زندگی اش دارد (دانیر، ۲۰۰۲) و مواردی از قبیل رضایت از زندگی، هیجان و خلق مثبت، فقدان افسردگی و اضطراب را شامل می شود و جنبه های مختلف آن نیز به شکل شناخت‌ها و عواطف است (خوشاوی، ۱۳۹۳). آیزنک (۱۹۹۰)؛ ترجمه فیروز بخت و بیگی، (۱۳۷۵) شادمانی را مجموع لذتها، منهای دردها و ترکیبی از حداکثر عاطفه مثبت به اضافه حداقل عاطفه منفی معرفی می‌کند. در این بین احساس شادمانی به معنی وسیع کلمه هر نوع حالت هوشیاری را گویند و به معنای اختصاصی یک حالت انفعالی نامعینی است که می‌تواند ایجاد کننده یک حالت نیاز باشد (منصورو همکاران، ۱۳۶۳). در آخر تجربه شادمانی که پیاژه تجربه را تأثیر متقابل بین محرک ها (بیرونی و درونی) و یادگیرنده میداند. هگل تجربه را چگونگی حصول شناخت می داند (خوشاوی، ۱۳۹۳).
به منظور اندازه گیری شادمانی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۴ گویه و ابعاد احساس مثبت، احساس منفی، تجربه مثبت و تجربه منفی می‌باشد که از پژوهش معتبر کوزما و استونز (۱۹۸۰) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۰ مورد تأیید قرار گرفته است.
