شایستگی عاطفی و اجتماعی به عنوان یکی از شاخصه های عملکرد موفق سازمانی شناخته شده است. ریشه اصلی این خصوصیت در تلقی مثبت افراد از خود و یا همان عزت نفس است که منجر به بهبود فعالیت ههای فردی می گردد. بر اساس مطالعات انجام شده مفهوم شایستگی به عنوان اسم به میزان تبحر و توانمندی اشاره دارد. فرهنگ اکسفورد این عبارت را به دانش و توانمندی انجام موفقیت آمیز کارها می داند و صفت افرادی تلقی می شود که متبحر و توانمند باشند. مطالعات نشان میدهد که مفاهیمی مانند شایستگی، کارایی، مهارت و توانمندی به صورت متناقضی به جای هم به کار برده می شوند. شایستگی عاطفی و اجتماعی روی هم رفته درکلی ترین حالت خود توانایی مدیریت و هماهنگی موثر رفتار عاطفی، شناختی و اجتماعی به منظور دستیابی به پیامد های رشدی مثبت تعریف می شود. شایستگی عاطفی و اجتماعی یک مفهوم چند بعدی و پیچیده است که مهارت ها، نگرش ها و ارزش های مرتبط با توانایی شناخت و مدیریت عواطف و احساسات، درک دیدگاه های دیگران، تدوین اهداف مثبت اجتماعی و حل مساله و استفاده از انواع مهارتهای بین فردی برای اداره اثر بخش و اخلاقی وظایف رشدی مرتبط را در بر میگیرد.
به منظور سنجش شایستگی عاطفی و اجتماعی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۷۲ گویه و ابعاد شایستگی های عاطفی (خود آگاهی و خود مدیریتی) و شایستگی های اجتماعی (آگاهی اجتماعی و مدیریت رابطه) می‌باشد که از پژوهش معتبر بویاتزیس (۲۰۰۷) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۹۱ و ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
