عدم اطمینان محیطی: را می‌توان به عنوان خاصیتی از سیستم در نظر گرفت که توصیف کننده‌ی نقص دانش بشر درباره‌ی یک سیستم و وضعیت پیشرفت آن، می­باشد، عدم اطمینان یک مفهوم مرکزی و کلیدی در ادبیات نظریه سازمان است، به­ویژه در نظریه­هایی که ماهیت و چگونگی روابط بین سازمان­ها و محیط را تبیین نماید. تامسو، (۱۹۶۷) درکتاب کلاسیک خود، سازمان­ها در عمل معتقدند که عدم ­اطمینان مشکل و مسئله­ای اساسی است که مدیران سطح بالای سازمان باید با آن سازگار شوند. نظریه­پردازان سازمانی به ویژه توجه خاصی به متغیر عد­م­اطمینان محیطی و یا عدم­اطمینان محیطی ذهنی مبذول داشتند. مفهوم عدم­اطمینان محیطی یک متغیر محوری درمباحث تعامل سازمان محیط و به ویژه درنظریه­های طراحی سازمان است. به رغم این حقیقت که مفهوم عدم­اطمینان محیطی، زمینه نظری قوی و با اهمیتی را به وجود آورده است، تحقیقات تجربی انجام شده، از ناسازگاری و اغلب، مشکلاتی درتفسیر نتایج برخوردارند. برخی از مشکلات پایایی و روایی ضعیف ابزارهای سنجش مربوط  می­شوند و برخی دیگر به ویژگی­های عینی محیط سازمانی و ادراک عدم اطمینان محیطی. عدم اطمینان محیطی برای زمانی طولانی به عنوان یک متغیر مهم درتبیین تعادل سازمانی وعملکرد شناخته شده است. (امیریان، ۱۳۹۴)

به منظور بررسی عدم اطمینان محیطی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۳ گویه می‌باشد که از پژوهش معتبر ویکتور و همکاران (۲۰۰۷) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.