فضای روانشناختی، به عنوان ترکیبی از منابع شغلی میتواند منبعی مؤثر در تولید اشتیاق شغلی کارکنان باشد. فضای روانشناختی پدیدهای چندبعدی است که ماهیت ادارک کارکنان از تجارب درون سازمان را توصیف می کند که بنابر نظر کویز و دکوتیز (۱۹۹۱) شامل هشت بعد استقلال، اعتماد، انسجام، فشار، حمایت، قدردانی، انصاف و نوآوری میباشد. فضای روانشناختی اشاره به این دارد که محیط سازمانی چگونه توسّط کارکنان درک و تعبیر و تفسیرمی شود، بدین لحاظ فضا به صورت گسترده ای به عنوان ادراکات از اعمال، سیاست‌ها و رویه‌های سازمانی رسمی و غیررسمی تعریف می‌شود. این ادراکات به تعیین شناخت فرد از چگونگی وظایف و کارکردهای سازمان کمک می‌کند و بدین ترتیب رفتارهای مناسب در هر موقعیت را تعیین می‌نمایند. بنابراین برای سازگاری و انطباق رفتار فردی با الزامات کاری در سازمان ادراکات فضا مفید است، لذا می‌توان گفت که فضای روانشناختی بیانگر یک قضاوت فردی در مورد این است که محیط شغلی تا چه اندازه مناسب، مفید و تأمین کنندۀ حس سلامتی کارکنان میباشد. به علاوه، به طور کلی پذیرفته شده است که فضای روانشناختی یک ویژگی فردی است و این فردی بودن باید در سطح نظریه، اندازه گیری و تحلیل در نظر گرفته شود.
به منظور بررسی فضای روانشناختی محیط کار می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۴۰ گویه و ابعاد استقلال، انسجام، اعتماد، فشار، حمایت، قدردانی، انصاف و نوآوری میباشد که از پژوهش معتبر کویز و دکوتیز (۱۹۹۱) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۳ مورد تأیید قرار گرفته است.
