انعطاف پذیری فناوری اطلاعات: با وقوع انقلاب فناوری اطلاعات و نیز رشد و توسعه فناوری برتر، مخصوصا در زمینه ارتباطات، از دهه ۱۹۹۰ الگوی رشد اقتصاد جهانی تغییر اساسی کرده است (بونتیس، ۱۹۹۹). موفقیت حال و آینده در رقابت بین سازمان ها، تا حد کمی مبتنی بر تخصیص منابع فیزیکی و مالی و تا حد زیادی مبتنی بر مدیریت استراتژیک عملکرد سرمایه فکری و دانشی خواهد بود (بونتیس، ۲۰۰۴). به عنوان توانایی زیرساخت‌ها جهت پشتیبانی دامنه وسیعی از سخت افزار‌ها، نرم افزار‌ها، و دیگر فناوری‌ها می باشد که به سهولت می‌توانند در کل چارچوب تکنولوژِکی منتشر شده تا هر نوعی از اطلاعات، داده، متن، صدا، عکس، تصویر، را در هر‌جایی در داخل سازمان و ماورای آن توزیع کنند و از طراحی، توسعه و پیاده سازی برای عدم تجانس نرم افزار‌های کاربردی کسب و کار پشتیبانی کنند. انعطاف پذیری فناوری اطلاعات عموما به سه دسته یکپارچگی، چودمانی و انعطاف پذیری پرسنل فناوری اطلاعات معرفی شده است (چوی و همکاران، ۲۰۱۵). انعطاف پذیری فناوری اطـلاعات یک نـوع قـابلیت سازمانی است که می تواند فعالیت‌‌‌ها و فرآیند‌های کاری را از طریق مـرتب کردن و گرد هم آوردن سایر منابع که داری اهمیت هستند حمایت کند (وارد و هالند ۲۰۰۴) و برای تشخیص و استقرار منابع مبتنی بر فـناوری اطـلاعات یا دیگـر منابع و قابلیت‌‌ها مؤثر است. به اشتراک گذاری اطلاعات باعث نگاه به جلو شرکت‌‌ها، بـهبود بـرنامه ریزی تولید، مدیریت موجودی و توزیع می‌شود. این همکاری بر اثر وجود یک سیستم مؤثر و کـارآمد فـناوری اطـلاعات تسهیل می شود (لی و ساساکی، ۲۰۱۸).
یکپارچگی فناوری اطلاعات: یکپارچگی یا همسویی استراتژیک فناوری اطلاعات عبارت است از میزان پشتیبانی استراتژی سیستم‌‌های اطلاعاتی از استراتژی کسب و کار سازمان و میزان پشتیبانی استراتژی کسب و کار سازمان از استراتژی سیستم‌‌های اطلاعاتی سازمان (چوی و همکاران، ۲۰۱۵).
به منظور بررسی انعطاف پذیری و یکپارچگی فناوری اطلاعات می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۹ گویه و دو بعد یکپارچگی فناوری اطلاعات و انعطاف پذیری فناوری اطلاعات می‌باشد که از پژوهش معتبر چوی و همکاران (۲۰۱۵) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۷ مورد تأیید قرار گرفته است.
