نوآوری یک فرآیند مشارکتی است که تنها ترکیب از دانش، تجربیات و ایده های کارکنان امکانپذیر است. امروزه سازمانهایی که یاد میگیرند و نوآور هستند، سازمانهای موفق محسوب میشوند. در مواجهه با محیط متغیر، نوآوریها سازمان را به انعطافپذیری در برابر تغییر مجهز میکنند و کلید بقا و موفقیت‌اند. ظهور نوآوری و انقلاب در مفهوم دانش و گسترش فعالیت های مبتنی بر دانش سبب پیدایش مرحله جدیدی از توسعه شده است.
نوآوری بنیادی (گسسته) و نوآوری تدریجی (پیوسته) دو مولفه مهم قابلیت نوآوری سازمانی هستند که کمتر مورد توجه محققان قرار گرفتهاند. نوآوری بنیادی شامل دستیابی به دانش جدید از محصولات جدید برای مشتریان جدید یا بازارهای نوظهور است، در حالی که نوآوری تدریجی بهبود دانش موجود سازمان میباشد. نوآوری تدریجی، حوزههای بازار-محصول موجود را توسط پاسخگویی به نیازهای حاضر مشتریان و بازار بهبود میبخشد. نوآوری بنیادی معمولا موقعیتهای بازار موجود را از بین میبرد و فرصتهای جدید بازار را خلق میکند. دنبال کردن نوآوری بنیادی نیاز به توسعه ویژگیها و مزایای منحصر به فردی بالاتر از بازارها و محصولات موجود را دارد.
به منظور سنجش قابلیت نوآوری در سازمان می‌توان از پرسشنامه ۱۰ گویه ای پژوهش شنگ و چن (۲۰۱۶) که شامل دو بعد قابلیت نوآوری گسسته و قابلیت نوآوری پیوسته میباشد، استفاده کرد که روایی و پایایی آن در پژوهشی در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.
