قابلیت یادگیری سازمانی: هالت و فرل (۱۹۹۷) توانایی سازمان برای تشویق، ابداع و نوآوری، تسهیل و حفظ یادگیری مستمر را قابلیت یادگیری سازمانی نام‌گذاری می‌کنند (براتی، ۱۳۹۴). دستیابی به توانمندی سنجش و تعیین فعالیت های کار است و کوششی برنامه ریزی شده تلقی می شود که در سرتاسر سازمان توسط مدیزان سطوح بالا و حتی کارشناسان ارشد کارگردانی می شود تا اثربخشی و تندرستی سازمان از راه ارتقا دانش کارکنان بهبود یابد (رمضان و حسنوی، ۱۳۹۰). عبارت است از کسب دانش و انتقال آن در سطوح سازمان برای تجلی در تغییر رفتار مورد اتنظار سازمان (خانعلیزاده و همکاران، ۱۳۸۹). اما یادگیری سازمانی زمانی اتفاق می افتد که گروه یاد می گیرد تعامل داشته باشد، دانش را سهیم شود و به صورت جمعی عمل کند به گونه ای که ظرفیت ترکیب شده ی گروه افزایش یافته و توانایی فهم و انجام عمل موثر را به دست آورد (هانگ و همکاران، ۲۰۱۰). به طور خلاصه می توان گفت که یادگیری سازمانی رابطه ای متعادل برای حفظ تعادل با محیطی است که در آن فعالیت های سازمان به صورت پویا برای بدست آوردن دانش تنظیم شده است که در نتیجه آن بینش توسعه می یابد و به سازمان پتانسیل نفوذ در رفتار افراد را می دهد (سگرا – ناوارو، ۲۰۰۷).
به منظور بررسی قابلیت یادگیری سازمانی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۵ گویه و چهار بعد کسب اطلاعات، انتشار دانش، تفسیر مشترک و حافظه سازمانی می‌باشد که از پژوهش معتبر ویجاند و همکاران (۲۰۱۲) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۳ مورد تأیید قرار گرفته است.
