قدرت ایگو: قدرت ایگو به توانایی فرد برای برخورد مؤثر با خواست های رقابت آمیز و موقعیت های توان فرسا و برای عملکرد موثر به رغم خواست ها و توقعات این نیروهای متعارض، به کار می رود (فردریک، ۲۰۱۳). مفهوم ایگو و به تبع آن، چهارچوب روانشناسی ایگو دیدگاه مهمی در نظریه های تحلیلی است. اگر چه فروید واژه ایگو را از بدو پیدایش نظریه روان تحلیلی به کار گرفت، با این وجود، آنچه که ما امروزه تحت عنوان روانشناسی ایگو می شناسیم، در واقع با چاپ مقاله “اید و ایگو” در سال ۱۹۲۳ آغاز شد (کاپلان و سادوک، ۱۳۸۵). این مقاله مهم همچنین بیانگر چرخش فروید از مدل توپوگرافیک ذهن به مدل ساختاری سه گانه، متشکل از اید، ایگو و سوپر ایگو نیز هست. سال های ۱۹۲۳ تا ۱۹۳۷ برای فروید، مصادف با توسعه و بسط نظریه روانشناسی ایگو و نظریه آخر او در رابطه با اضطراب بود. بعد از مرگ او، روان تحلیل گرانی همچون هارتمن،کریس، راپاپورت و اریکسون به محتوای اصلی نظریه فارغ از حیات غریزی ادامه داده و با تأکید بیشتر بر کارکرد و تحول ایگو در راستای یک دیدگاه اجتماعی و فرهنگی پرداختند (کریمی طار، ۱۳۹۳).
به منظور بررسی قدرت ایگو (توانمندی) می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۶۴ گویه و هشت زیر مقیاس های امید، خواسته، هدف، شایستگی، وفاداری، عشق، مراقبت و خرد می‌باشد که از پژوهش معتبر مارکستروم و همکاران (۱۹۹۷) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۷ مورد تأیید قرار گرفته است.
