ﺳﻪ دﻫﻪ ﭘﯿﺶ ﯾﻌﻨﯽ در دﻫﻪ ۱۹۸۰ ﺳﺎزه ﻣﻬﺎرت ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻔﺮ (۱۹۸۱) ﺑﻪ ادﺑﯿﺎت ﻋﻠﻮم ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎر ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﻣﻮازی اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﻣﯿﻨﺘﺰﺑﺮگ (۱۹۸۳ ، ۱۹۸۵) ﻣﺸﺘﺮک ﺑﻮد. ﻣﯿﻨﺘﺰﺑﺮگ ﻣﻬﺎرت ﺳﯿﺎﺳﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ اﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺮﻏﯿﺐ، دﺳﺘﮑﺎری و ﻣﺬاﮐﺮه اﺳﺖ و از ﻃﺮﯾﻖ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺎﮐﺘﯿﮏ ﻫﺎ و اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎی ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮﺳﻌﻪ داده ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻓﻔﺮ ﻣﻬﺎرت ﺳﯿﺎﺳﯽ را ﯾﮏ ﻣﺸﺨﺼﻪ ﻓﺮدی ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﺆﺛﺮ رﻓﺘﺎر ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﯾﺎ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻗﺪرت ﺳﺎﺧﺘﺎری ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ وی ﻗﺪرت، اﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ را ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎ راﻫﺒﺮدﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای اﯾﺠﺎد ﯾﺎ ﺑﺪﺳﺖ آوردن ﻗﺪرت اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﻬﺎرت ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﻬﺎرت ﻫﺎﯾﯽ را ﺑﺮای ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن ﻣﺆﺛﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ و اﺟﺮای رﻓﺘﺎر ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺎزه «ﮐﺎرآﻣﺪی ﺳﯿﺎﺳﯽ» در ادﺑﯿﺎت ﻋﻠﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺳﯿﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ و ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ در اﯾﺠﺎد ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﻧﻘﺶ اﯾﻔﺎء ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻬﺎرت ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻔﺮ (۱۹۸۱) و ﻣﯿﻨﺘﺰﺑﺮگ (۱۹۸۳) ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻮﺻﯿﻒ وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻓﺮدی در ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻌﺪ ﺳﯿﺎﺳﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎری ﻣﻄﺮح ﺷﺪ، اﻣﺎ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﭘﯿﺮاﻣﻮن آن در اواﺧﺮ دﻫﻪ ۱۹۹۰ ﺑﺎ ﮐﺎر ﻓﺮﯾﺰ و ﻫﻤﮑﺎران (۱۹۹۹) اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ.
اﯾﻦ دو در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻨﺎﺳﺐ از رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﻬﺎرت ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺧﻮب و ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎی ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰ ﮐﺎری ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ، آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﻨﺘﺰﺑﺮگ ﺗﻤﺎﯾﻞ داﺷﺖ ﻣﻬﺎرت ﺳﯿﺎﺳﯽ را ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻤﯽ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﮐﻨﺪ، اﻣﺎﭼﻨﯿﻦ ﻣﻬﺎرﺗﯽ ﺑﺎ اﯾﺪه ﻫﺎی ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺤﻘﻘﺎن در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ «اﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ ﻋﺎری از اﺧﺘﯿﺎر رﺳﻤﯽ» ﺑﻬﺘﺮ ﺗﻨﺎﺳﺐ دارد. اﺳﺘﺪﻻل وی اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻓﺮاد ﻗﺒﻞ از درﮔﯿﺮ ﺷﺪن در رﻓﺘﺎر ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اراده ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻣﻬﺎرت ﺳﯿﺎﺳﯽ دارﻧﺪ. اﻓﺮادی ﮐﻪ ﻣﻬﺎرت ﺳﯿﺎﺳﯽ زﯾﺎدی دارﻧﺪ در ﻣﻮرد ارﺗﺒﺎﻃﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺷﮑﻞ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼً ﺣﺴﺎﺑﮕﺮ و زﯾﺮک ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻪ دﯾﮕﺮان اﻋﺘﻤﺎد و اﻃﻤﯿﻨﺎن را اﻟﻘﺎء ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺟﺎزه ﻣﯽ دﻫﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺆﺛﺮ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ.
به منظور بررسی مهارت سیاسی می توان از پرسشنامه مهارت سیاسی فریس و همکاران (۲۰۰۵) استفاده کرد، که شامل ۴۰ سوال و ابعاد هوشیاری یا زیرکی اجتماعی، نفوذ بین فردی یا شخصی، توانایی شبکه سازی یا شبکه ای و صمیمیت آشکار می باشد. روایی و پایایی این پرسشنامه در پژوهشی در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
