ادبیات مدیریت دانش، نوآوری را به عنوان یک عامل حیاتی برای شرکتها در جهت ایجاد ارزش و حفظ مزیت رقابتی در محیط بشدت پیچیده و پویای امروزی قلمداد میکند. ایده ارتباط پایدار میان کسب و کار و محیط زیست، که نخستین بار در حدود دو دهه قبل مطرح گردید، بر مبنای این فرض اساسی است که اهداف زیست محیطی و اهداف کسب و کارلزوما نامتجانس و نا سازگار نیستند و امروزه سرمایه گذاری در زمینه ی پایداری و حفظ محیط زیست درحال تبدیل شدن به موضعی برای کسب مزیت رقابتی و سودآوری می باشد. مفهوم نوآوری سبز در عمل به طور گستردهای به کار برده شده است. سمان و همکاران (۲۰۱۲)، نوآوری سبز را را به عنوان یک دیدگاه، ایده، محصول، خدمت یا فرایندی جدید تعریف کرده اند که به دنبال کاهش اثرات زیست محیطی است.
چن (۲۰۰۶)، نوآوری سبز را به عنوان نوآوری سبز را به عنوان نوآوری نرم افزاری یا سخت افزاری در فناوری تعریف میکند که وابسته به محصولات یا فرآیندهای سبز مانند صرفه جویی در مصرف انرژی، بازیافت ضایعات، طراحی محصول سبز و یا مدیریت زیست محیطی سازمان است. در تعریفی دیگر، نوآوری سبز به عنوان یک دیدگاه، ایده، محصول، خدمت یا فرآیندی جدید در نظر گرفته میشود که به دنبال کاهش آثار منفی زیست محیطی است.
به منظور سنجش نوآوری سبز می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۲ گویه و چهار بعد نوآوری مدیریتی سبز، نوآوری محصول سبز، نوآوری فرایند سبز و نوآوری بازاریابی سبز می‌باشد که از پژوهش معتبر سمان و همکاران (۲۰۱۲) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۶ مورد تأیید قرار گرفته است.
