پاسخگویی احساسی یک ارزیابی ذهنی از مکانیسم های پاسخگویی هدفمند را مشخص می کند که به عنوان انتظاری ضمنی یا صریح برای شخص تعریف شده که تصمیمات و یا اعمال وی توسط برخی از مخاطبان برجسته (شامل خود فرد) مورد ارزیابی قرار خواهد گرفت و برای فرد این تصور وجود دارد که این ارزیابی می تواند مبنایی برای دریافت پاداش و یا برخی محدودیت ها برای فرد باشد. چنین ارزیابی هایی بر اساس یک روال روتین در یک سازمان رخ می دهد، که در آن اقدامات همه افراد در معرض بررسی دقیق و قضاوت بالقوه قرار می گیرد. علاوه بر این، اگر چه سازمان ها خود نیز تحت بررسی و قضاوت هستند، همچنین یک ارزیابی از شایستگی سرزنش یا شایستگی ستایش اقدامات سازمان در نهایت مجدداً به سمت افراد (به عنوان مثال مدیران اجرائی شرکت، چهره های سیاسی در دولت ها، و غیره) هدایت می شود.
به منظور سنجش و ارزیابی پاسخگویی احساسی می توان از پرسشنامه پاسخگویی احساسی هاچوارتر و همکاران (۲۰۰۵) استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۸ گویه است. روایی و پایایی این پرسشنامه در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
