مفهوم چابکی اولین بار در سال ۱۹۹۱ از سوی پژوهشگران مؤسسه یاکو کا ارائه شد و از آن زمان تا کنون افزون بر پژوهشگران، توجه فزاینده انجمن های صنعتی را هم به خود جلب کرده است. سازمان چابک باید قادر به شناسایی تغییرات محیطی باشد و به آنها به منزله عوامل رشد و شکوفایی بنگرد. به طور کلی، مفاهیم چابکی از سه بخش اصلی تشکیل شده است که عبارتند از: محرک ها، قابلیت ها و توانمندسازهای چابکی. محرکها به منزله نقطه شروع چابکی به حساب می آیند و عواملی هستند که دست یابی به چابکی را تحریک می کنند. قابلیت های چابکی، توانمندی های لازم برای مقابله با محرک ها هستند و توانمندسازها عواملی هستند که باعت توسعه و بهبود قابلیت های چابکی در سازمان می شوند. قابلیت های چابکی به طور گسترده در پژوهش های گذشته بررسی شده اند. در طبقه بندی کلی معرفی شده از سوی ژانگ و شریفی این قابلیت ها هفت عنصر اصلی را دربر می گیرند که به عنوان مبنای حفظ و توسعه چابکی به شمار می روند. این عناصر عبارتند از: پاسخ گویی، شایستگی، انعطاف پذیری، سرعت، تمرکز بر مشتری، پیش کنشی و مشارکت. به اعتقاد ورلی و لاولر، چابکی، قابلیت طراحی سازمانی پویا است که نیاز به تغییر را در منابع داخلی و خارجی حس می کند، آن تغییرات را به طور روزمره انجام می دهد و عملکرد را در سطح بالایی حفظ می کند.
به منظور سنجش و ارزیابی چابکی سازمانی می توان از پرسشنامه ای که توسط اسپایتزر در سال ۲۰۰۷ با ۳۰ گویه فراهم شده است، استفاده کرد. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۹۰ و ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
