بنا به تعریف هیت و همکاران (۲۰۰)، کارآفرینی استراتژیک عبارت است از ترکیب دیدگاه کارآفرینانه و دیدگاه استراتژیک برای طراحی و اجرای استراتژی‌های کارآفرینانه سودآور. کارآفرینی استراتژیک از طریق ایجاد تغییرات گسترده به شرکت‌ها کمک می‌کند زمینه‌های رشد و سودآوری را فراهم کنند. برای موفقیت شرکت‌ها و دولت در زمینه کارآفرینی استراتژیک در اختیار داشتن دانش لازم درمورد منابع و فرایند شرکت و میزان افزایش نرخ سودآوری از اهمیت فراوانی برخوردار است (بارنی، ۱۹۹۱). کارآفرینی استراتژیک، هماهنگی جنبه های استراتژیک و کارآفرینی در ایجاد، توسعه و عمل در نظر گرفته شده برای به دست آوردن مزایای رقابتی است (شیراکو و همکاران، ۲۰۱۲). کارآفرینی استراتژیک از ترکیب مشخصه های استراتژی و کارآفرینی نتیجه می شود. در واقع سازمان، مشخصه های جستجو- محور را با مشخصه های کاربرد- محور ترکیب می کند تا جریان دائمی از نوآوری به وجود آورد و از نظر فناوری سرآمد رقبای خود باقی بماند. به این ترتیب، کارآفرینی استراتژیک با فعالیت هایی مرتبط است که شرکت مایل است به منظور به کارگیری نوآوری های ناشی از تلاشها برای جستجوی مداوم فرصت های مبتنی بر نوآوری (یعنی شکلهای جدید سازمانی، محصولات جدید، فرآیندهای جدید و غیره) انجام دهد. توانایی برای پیشبینی و سپس پاسخ مناسب به تغییر محیط یکی از نتایج مهم کارآفرینی استراتژیک کارآمد است. در واقع از گذرگاه کارآفرینی استراتژیک، سازمان می تواند به نوآوری و به کارگیری آن به عنوان منبع مزیت های رقابتی پایدار و عکس العمل مؤثر به تغییرات پیوسته محیطی اعتماد کند. اجرای کارآمد کارآفرینی استراتژیک شرکت ها و سازمان‌ها را متوجه این امر می کند که انطباق با تغییرات مستلزم آرایشی از تازگی به صورت نوآوری ها است (نسرانی، ۱۳۹۴).
به منظور ارزیابی کارآفرینی استراتژیک می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۴۲ گویه و هفت بعد تغییرات توسعه ای و اساسی، نوآوری، ریسک پذیری، تهاجم رقابتی، فوق فعال بودن، بهره برداری از منابع داخلی و رهبری استراتژیک می‌باشد که از پژوهش معتبر شیرکوا و همکاران (۲۰۱۲) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
