کیفیت تجارب یادگیری به ادراک دانشجویان از درون دادهای مستقیم و غیرمستقیم گفته می‌شود که از دانشکده و محل تحصیل خود کسب میکنند. منظور از دریافت مستقیم، سرمایه گذاریهای دانشکده در برنامه ی آموزشی بر حسب محتوا، منابع و انعطاف پذیری برنامه های آموزشی است؛ درحالی که درون دادهای غیرمستقیم شامل فرآیندهایی است که به واسطه ی آنها دانشکده ها تلاش میکنند تا یادگیری را افزایش دهند. از جمله مواردی که دانشجویان با آنها مواجه هستند میتوان به محتوای آموزشی، منابع و انعطاف پذیری برنامه های درسی اشاره کرد. همچنین میتوان به موارد دیگری مانند کیفیت روابط میان اعضای هیأت علمی و دانشجویان اشاره کرد. اگر برای اجرای برنامه های آموزشی منابع کافی وجود داشته باشد، رشد و تکامل دانشجویان فراهم می شود، از جمله منابعی که معمولاً مورد نیاز دانشجویان در دانشگاه ها است کیفیت و کمیت کتابها و مقالات، خدمات پژوهش و تحقیق از طریق کامپیوتر و تعداد دانشجویان در کلاس است.
به منظور بررسی کیفیت تجارب یادگیری میتوان از پرسشنامه کیفیت تجارب یادگیری نیومن (۱۹۹۰) استفاده کرد که در ایران نعامی آن را برای نمونه‌های ایرانی هنجاریابی کرده است. این پرسشنامه دارای ۱۲ سؤال و چهار حیطه شامل: منابع، محتوا، انعطافپذیری و روابط رسمی و غیررسمی اساتید و دانشجویان است. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۸۸ و ۱۳۹۰ مورد تأیید قرار گرفته است.
