ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى: اﮔﺮﭼﻪ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻌﺎﻣﻼت اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ، اﻳﻦ اﺻﻄﻼح ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ در زﻣﻴﻨﻪ درک آﻣﺎدﮔﻰ ﺑﺮاى اﺑﺘﻼ ﺑﻪ اﻋﺘﻴﺎد ﻧﻴﺰ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد. ﭘﮋوﻫﺶ در زﻣﻴﻨﻪ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى ﻫﻢ در زﻣﻴﻨﻪ ﺑﺎﻟﻴﻨﻰ و ﻫﻢ در ﺷﺮاﻳﻂ ﻏﻴﺮ ﺑﺎﻟﻴﻨﻰ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت در ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺎﻟﻴﻨﻰ در ﺳﻄﻮح ﺑﺎﻻى ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﻌﻀﻰ از ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان اﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮم را ﮔﺴﺘﺮش داده اﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻪ ﻃﺮد ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﻫﻤﻴﺖ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى در اﻳﺠﺎد اﺿﻄﺮاب و اﻓﺴﺮدﮔﻰ و واﺑﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﻮاد را ﻣﻄﺮح ﻛﺮده اﻧﺪ. ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزﺧﻮرد اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﻧﮕﺮاﻧﻰ اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﻳﮕﺮان، ﺗﺮس از ﺑﻰﻛﻔﺎﻳﺘﻰ ﺷﺨﺼﻰ و ﻣﻮرد اﻧﺘﻘﺎد ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺳﻮءﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻜﺮر رﻓﺘﺎر ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى دﻳﮕﺮان ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ. اﻓﺮاد داراى اﻳﻦ ﺻﻔﺎت ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻓﺮاد داراى اﺷﺘﻐﺎل ذﻫﻨﻰ اﻓﺮاﻃﻰ درﻳﺎره رواﺑﻂ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى، ﮔﻮش ﺑﻪ زن و ﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎى ﺗﻌﺎﻣﻼت ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺷﺪه اﻧﺪ. اﻓﺮاد داراى ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى ﺑﺎﻻ، ﺗﻤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ رﻓﺘﺎر ﺧﻮد را ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ اﻧﺘﻈﺎرات دﻳﮕﺮان ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺘﻘﺎد ﺑﺎ ﻃﺮد را ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. زﻧﺪﮔﻰ و ﻧﻮع رﻓﺘﺎر آﻧﻬﺎ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮان و ﺑﺮاى ﺟﻠﺐ رﺿﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ و ﻣﺼﻮن داﺷﺘﻦ ﺧﻮد از اﻧﺘﻘﺎدﻫﺎﺳﺖ. اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﻣﻴﻞ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﺧﻮد ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎﻳﻰ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﻮاﻓﻘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻰ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى، ﻳﻚ اﺣﺴﺎس ﻋﺪم ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮﻫﺎى ﻧﺎدرﺳﺖ ﻣﻜﺮر از رﻓﺘﺎر ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى دﻳﮕﺮان اﺳﺖ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺘﻰ در ﺣﻀﻮر دﻳﮕﺮان و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺟﺘﻨﺎب ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى و رﻓﺘﺎرﻫﺎى ﻏﻴﺮﺟﺮاﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰﺷﻮد.
به منظور سنجش و ارزیابی حساسیت بین فردی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۳۶ گویه و ابعاد آﮔﺎﻫﻰ ﺑﻴﻦ ﻓﺮدى، ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﺎﺋﻴﺪ، اﺿﻄﺮاب ﺟﺪاﻳﻰ، ﻛﻤﺮوﻳﻰ و ﻋﺰتﻧﻔﺲ ﺷﻜﻨﻨﺪه می‌باشد که از پژوهش معتبر ﺑﺎﻳﺲ و ﭘﺎرﻛﺮ (١٩٨٩) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۳ مورد تأیید قرار گرفته است.
