گرایش به کارآفرینی اولین بار توسط میلر (۱۹۸۳) تعریف شده است. به گفته وی سازمانهای کارآفرین، سازمانهایی هستند که درگیر در نوآوری بازار محصول، متعهد به سرمایه گذاری تا حدودی مخاطره آمیز بوده و اولین سازمانی است که با نوآوری‌های پیشگام، رقبا را ضربه فنی میکند. گرایش کارآفرینانه به گرایش راهبردی شرکت در رسوخ جنبه‌های کارآفرینانه خاصی به سبک، روش و رویه‌های تصمیم‌گیری اشاره دارد.
به منظور سنجش گرایش کارآفرینانه سازمانی می توان از پرسشنامه پژوهش لی و همکاران (۲۰۰۸) استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۴ گویه می باشد. روایی و پایایی این پرسشنامه در پژوهشی در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.
